19. Na krzyk protestu

19

Na krzyk protestu

PONIEDZIAŁEK, 12 PAŹDZIERNIKA

Dziś rano poznałem Robina. Przyjechał pod nasz dom ładnym czarnym samochodem, którego marki nie rozpoznałem. Nigdy nie byłem w tym dobry. Zaproponował, że podwiezie Harry’ego do szkoły i wtedy zaczęła się awantura, bo Harry wcale nie chciał tam być. Stwierdził, że źle się czuje. Anne już prawie pozwoliła mu zostać, ale ja wiedziałem, że on udaje i powiedziałem to.

Nie chciałem być złośliwy. Po prostu martwię się o jego przyszłość. Chcę, żeby się uczył bez względu na to, czym w tym czasie zajmuję się ja.

- Harry, proszę – powiedziała Anne, trzymając plecak Harry’ego.

Parę dni temu byłem w jego pokoju i znalazłem obok łóżka torbę, którą kupiłem mu w Leeds. Wciąż były tam moje dziwne rysunki, napisy i nazwy zespołów. Była trochę zniszczona. Lubię sobie wyobrażać, że kiedy mnie nie było, Harry nie potrafił się z nią rozstać. Lubię sobie wyobrażać, że bardzo mu na mnie zależało.

Kiedy tak Anne, Harry i Robin się kłócili, ja i mama ubieraliśmy się, by pojechać do Bethlem Royal Hospital. Zanim zawinąłem szalik wokół szyi, mama zapytała:

- Co ci się stało?

I spojrzała na zaczerwienione miejsce poniżej mojej szczęki. Harry’emu najwyraźniej zebrało się na złośliwości, bo skrzyżował ręce na piersi i powiedział przy wszystkich:

- Teraz jest tylko mój.

Nie jestem pewien, ale chyba się uśmiechnąłem i natychmiast zasłoniłem usta szalikiem. Robin milczał, tak samo Anne. Za to mama spojrzała na mnie, potem na Harry’ego i znów na mnie, po czym rzekła:

- Czy mój syn się rumieni?

Nikt nie odpowiedział. Wszyscy wlepili we mnie wzrok. Robin patrzył bardzo łagodnie. Anne ze zdziwieniem, a Harry… cóż, wzrok Harry’ego był po prostu łobuzerski. Przez chwilę zdawało mi się, że go nie znam.

WTOREK, 13 PAŹDZIERNIKA

Wczoraj byłem u Dany. Powiedziałem, że rozmawiałem z Harry’m o Tamtym dniu i całej sprawie.

- Dlaczego nie rozmawiasz o tym ze mną? – zapytała ze swoim cholernym spokojem.

- Nie wiem – odpowiedziałem.

I na tym koniec.

Nic więcej nie powiedziałem. Dana była bardzo zdenerwowana. Mam to gdzieś. Co obchodzi ją to, że byłem więziony? Nie ma pojęcia o zaginionych dzieciach. Powiedziałem jej o tym, a ona kazała mi wyjść.

Wyszedłem, o nic nie pytając i nie snując domysłów.

Później spotkałem Ethel. Przechadzałem się po szpitalu, czekając na mamę, a niebieskowłosa rozmawiała z jakąś kobietą. Pożegnały się i rozstały. Ethel wyglądała smutnie. Miała podkrążone oczy i zimną twarz. Choć jej cera nigdy nie ujrzała słońca, teraz była jeszcze bledsza.

- Cześć – powiedziałem.

Wzdrygnęła się.

- Och, to ty.

Diametralnie zmienił się jej wyraz twarzy. Ze smutnej, na zakłopotaną. Nie chciała, żeby ktokolwiek ją zobaczył.

- Jak się masz, Louis? – zapytała.

- Bardzo dobrze. Naprawdę. Jest coraz lepiej – powiedziałem. – Chciałbym wrócić do szkoły. A co z tobą?

- Mam się dobrze. Tak, jest dobrze.

Cisza.

- Poznałaś kogoś?

Nagle Ethel zaczęła płakać. Nie głośno, ale bardzo cicho, zaciągając powietrze i wycierając łzy i tusz do rzęs.

- Zakochałam się Louis.

Cisza.

Nagle powiedziałem coś tak głupiego, że wciąż nie mogę w to uwierzyć.

- Miłość jest jak cebula. Im więcej warstw ściągasz, tym bardziej śmierdzi.

Ethel wypuściła długo trzymane powietrze i zaśmiała się. Ja tylko się uśmiechnąłem.

- Brakowało mi tego, Louis.

- Czego?

- Sposobu w jaki ze mną rozmawiasz.

Uśmiechnąłem się.

- Co z Harry’m?

- Dlaczego płaczesz, Eth?

Przez chwilę nic nie mówiła.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

- Więc nie rozmawiajmy.

- Dziękuję.

- Czy to przez chłopaka?

Ethel spojrzała na mnie z uniesioną brwią.

- Mieliśmy o tym…

- Z Harry’m dobrze.

- Dlaczego ciągle zmieniasz…

- Ethel dlaczego płaczesz?

Kiedy teraz o tym piszę, nie mam pojęcia dlaczego to wszystko mówiłem. Miałem w sobie tyle emocji, że przez chwilę zapomniałem kim jestem i jak się tam w ogóle znalazłem.

- Ethel czy moja mama po mnie przyjedzie?

- Louis uspokój się! Uspokój się, bo inaczej tu wrócisz!

Nawet teraz nie wiem, dlaczego tak krzyczała. Może mówiłem zbyt szybko?

- O co chodzi? Ethel dlaczego pytałaś o Harry’ego? Dlaczego płaczesz?

- To przeze mnie. Boże, ja przepraszam. Nie chcę żebyś widział mnie w takim stanie. Louis, ty…

Cisza. Przestałem mówić. Ethel szukała właściwych słów.

- Jesteś taki zagubiony.

Wtedy zacząłem krzyczeć:

- Dlaczego?! Wszyscy to mówią! Nie rozumiem!

Nie chciałem być agresywny. Po prostu skumulowałem w sobie zbyt wiele emocji.

- Pójdę już.

- Louis! – krzyknęła Ethel. – Wracaj tu!

Zatrzymałem się.

- Dlaczego płakałaś?

Cisza.

- No bo… - Międzyczasie opuściła ręce. Gest bezradności. – osoba, którą kocham już mnie nie chce. Ponieważ twierdzi, że jestem chora. To nie prawda Louis, nie myśl tak. Tylko trzymaj Harry’ego blisko siebie. Nie pozwól mu pomyśleć, że jesteś słaby. I, Louis, nie pozwól mu związać się z kimś innym. Okej?

Pomyślałem o Niall’u.

Wyszedłem ze szpitala.

CZWARTEK, 15 PAŹDZIERNIKA

Obudziłem się o drugiej w nocy i przypomniałem, że nie zjadłem obiadu. Zszedłem po omacku schodami w dół i jakimś sposobem trafiłem do kuchni. Tam zapaliłem światło.

Zacząłem robić kotlety. Potem nalałem sobie soku i usiadłem przy stole. Wskazówki zegara przesuwały się bardzo powoli. W końcu dotarło do mnie, że tego wszystkiego nie zjem. Poszedłem na górę i otworzyłem drzwi do pokoju Harry’ego. Spał.

Zapaliłem nocną lampkę i przez chwilę patrzyłem jak mój przyjaciel śpi. Na jego poduszkę opadało kilka loków. Oczy miał zamknięte, a usta nadęte i ułożone z niesmakiem. Jakby śnił mu się koszmar. Stałem tak sobie przez jakiś czas, zauważając, że oddycha z niezwykłą delikatnością. I prawie w ogóle się nie porusza.

- Jesteś piękny – powiedziałem.

Wiedziałem, że nie może mnie usłyszeć.

Chciałem go obudzić i poprosić, by zjadł za mnie, ale nagle przypomniałem sobie, że to nie jest normalne i zacząłem się o siebie martwić. Miałem już wychodzić, gdy Harry zmarszczył brwi i otworzył oczy.

- Co tu robisz, Louis? – zapytał.

Nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Zaczęło kręcić mi się w głowie.

- Nie wiem, Harry – rzekłem. – czułem się taki samotny. – Kiedy to mówiłem, miałem wrażenie, że właśnie uciekłem z Tamtego miejsca, że moje włosy są długie i jestem odrażająco brudny. Ale w rzeczywistości miałem pełne 17 lat, trzy miesiące terapii i poszarpane kosmyki na głowie. Nie zdążyłem zauważyć, że miałem także łzy.

Harry podniósł się, a ja usiadłem na łóżku.

- Wszystko dobrze? – Cieszyłem się, że o to zapytał.

Odgarnął kołdrę, usiadł za mną okrakiem, obejmując mój tułów ciasno rękoma. Oparł głowę o moje ramię i wtulił swój policzek w mój.

- Nie – rzekłem. – Nic nie jest dobrze. Przepraszam.

- Shhh.

- Och, Harry.

Cisza.

- Czym właściwie jesteśmy, Lou?

- Nie wiem.

Harry milczał. Poczułem jak tuli mnie jeszcze mocniej.

- Mam na myśli… wiesz… - dukałem.

- Uwierz, uczynisz mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, jeśli będziemy razem. Ale pamiętaj, że najważniejsze jest to jak się teraz czujesz, co przeżywasz i czy jesteś gotowy. Jeśli nie – nie śpiesz się. Nie chcę, żebyś robił coś, czego się boisz. Ja będę tu dla ciebie zawsze. Jakiśtam związek niczego nie zmieni. Myślę, że wtedy będziemy mogli trzymać się za ręce czy coś. Zrób to, kiedy będziesz gotowy. Dobrze, Loueh?

Skinąłem słabo. Jedna z łez popłynęła swobodnie po moim policzku.

- Kocham cię, wiesz?

Wziąłem głęboki, drżący oddech i przełknąłem łzy.

- Wiem.

- I jesteś dla mnie bardzo ważny.

- Wiem.

- Nie rób głupstw, Lou-Lou. Wiesz, że to najgorsze co możesz teraz uczynić.

- Wiem.

- Jesteś dla mnie najważniejszy.

W tamtej chwili zrozumiałem, że to co mówiła Ethel nie było prawdą. Nie zawsze miała racje, ale to nic. Osoba, którą kochała zostawiła ją, bo może nie rozmawiali ze sobą w taki sposób, w jaki ja rozmawiam z Harry’m. I może ta osoba nie mówiła do niej w taki sposób w jaki mówi do mnie Harry. I ta osoba nie kochała jej w taki sposób, w jaki kocha mnie Harry .

Potem odwróciłem się i usiadłem na ciepłych kolanach Harry’ego.

- Kocham cię tak samo mocno.

Harry mnie pocałował, ja oddałem pocałunek. W tamtej chwili w mojej głowie wybuchło milion kolorowych fajerwerków. Każdy kolejny dotyk, wywoływał jeszcze więcej emocji.

Nie kochaliśmy się tamtej nocy. Oboje nie byliśmy na to gotowi.

Wślizgnąłem się pod kołdrę razem z nim i zasnęliśmy.

Około czwartej poszedłem posprzątać w kuchni, i nie wróciłem już do Harry’ego. Nie chciałem, by któraś z mam znalazła nas wtulonych w siebie nawzajem. Gdy ułożyłem się w swoim łóżku, poczułem tak odrażający chłód, że zacząłem płakać.

Chciałabym żeby wszyscy, którzy chcą być powiadamiani o nowych rozdziałach napisali mi teraz w komentarzu swoją nazwę tt. To bardzo ważne, dziękuję :)

|REKLAMA|

Chcesz zadawać pytania postaciom? Dowiedzieć się o czymś, co nie zostało uwzględnione w opowiadaniu? Wystarczy, że przejdziesz na: ASK i zapytasz poprzedzając pytanie (np.): „Harry (Clean Horizon): [treść pytania]” ENJOY!