20. Na sen

Od autora: Te końcowe rozdziały będą krótsze, bo takie wydają mi się odpowiednie. Nie chcę tu mieszać. Te, które mają być smutne, będą smutne, a te wesołe - wesołe. Cóż, znienawidzicie mnie za ten rozdział, a potem pokochacie, ale zanim to się stanie, przed nami dwa rozdziały do końcówki :)

20

Na sen

SOUNDTRACK

PONIEDZIAŁEK, 26 PAŹDZIERNIKA

Minęło trochę czasu od kiedy ostatni raz pisałem. Powiedziałem mamie, że chcę iść do szkoły. Naprawdę musiałem spróbować być  n o r m a l n y m. Harry powiedział, że byłoby fajnie, gdybym poszedł, więc mama nie miała wyboru i pozwoliła mi tam iść.

Naprawdę nie wiem jak to się stało, ale media dowiedziały się, że chłopak więziony dwa lata w ciemnej piwnicy, wyszedł w końcu na świat. To nie tak, że nie wychodziłem w ogóle, tylko że pójście do szkoły było pierwszym większym krokiem na przód. I pomimo tych wszystkich krzyków, pytań i fleszy, poczułem, że zrobiłem dobrze.

Wszystko wydawało się być w porządku. Szkoła z zewnątrz wyglądała tak samo; okna nie umyte, schody brudne od naniesionego błota i tabliczka z rokiem wybudowania. Przez chwilę zatraciłem się w tym widoku. Chciałem zobaczyć szkołę oczami Harry’ego, kiedy chodził do niej podczas mojej nieobecności. Szczerze mówiąc, nawet nie wiedziałem, czy przerwał naukę – a nawet jeśli - jak wyglądał, gdy zdecydował się ją kontynuować. Mama wspominała coś o wielkim powrocie po świętach, ale tak naprawdę nikt nie chciał mówić o przeszłości. W tym całym zagmatwanym świecie byłem tylko drobinką, która została oderwana od swojej codzienności, a teraz próbuje wszystko poukładać i zrozumieć zmiany wprowadzone, podczas jej nieobecności. Ale to nie jest takie łatwe. Pomiędzy piętnastym a siedemnastym rokiem życia widzę wielką pustkę i naprawdę nie wiem jak wyglądał wtedy świat.

Myślę, że potem postaram się znaleźć jakąś gazetę z moją podobizną.

Kiedy tak ja i Harry szliśmy do głównego wejścia, ktoś po prostu wbiegł przed nas i przyłożył mi mikrofon do ust.

- Jak się czujesz, Louis? Wypisano cię ze szpitala na własne życzenie? Louis, Louis! Powiedz nam co czułeś będąc więzionym.

Harry jakby nie wytrzymał. Nie wiem, co wtedy w niego wstąpiło. Stojąc tak z boku i oglądając jak popycha dziennikarza, mogłem wyobrazić sobie bijące się lwy, zabiegające o względy lwicy. Dopiero gdy uświadomiłem sobie, że tą lwicą jestem ja, musiałem ruszyć w stronę Harry’ego i odciągnąć go.

Kiedy zbiegli się inni, po prostu nie wytrzymałem i zacząłem płakać. Pogrążyłem się w tym zupełnie. Tak, że nawet nie wiem jak znalazłem się w środku.

Emocje opadły, a ja ruszyłem z Harry’m do klasy, gdy nagle ktoś zatrzymał mnie grubym głosem.

- Tomlinson? – dyrektor brzmiał inaczej, niż go sobie zapamiętałem.

Stałem tak, nie odwracając się i czekając aż znów zawoła.

- Tomlinson!

Dżinsowa kurtka Harry’ego stała się w tamtej chwili najciekawszą rzeczą na świecie. Czekając, aż dyrektor podejdzie bliżej lub rozmyśli się, śledziłem wzrokiem delikatny szef odzienia i uśmiechałem się, zdając sobie sprawę z tego, że ta kurtka jest moja.

Dyrektor stanął obok, mogłem zobaczyć go kontem oka.

- Gdzie się wybierasz?

- Do klasy.

- Której?

Brzmiał tak, jakbym przez cały ten czas tu uczęszczał. Jakby nie było przypuszczeń, że nie żyje; rozmów, które przetoczyły się przez te korytarze podczas mojego porwania i tego wszystkiego, co się wydarzyło.

- Z Harry’m – odpowiedziałem cierpko.

- Chodź ze mną – polecił. – Musimy porozmawiać nad twoim etapem nauczania. Nie było cię przecież przez cztery semestry.

Nagle coś ciężkiego uderzyło mnie w głowę. Nie dosłownie, skądże. Po prostu znów wrócił ten ból i cała nadzieja, że będzie tak jak dawniej, przepadła.

WTOREK, 27 PAŹDZIERNIKA

Pierwszy dzień w szkole nie był taki, jakim go sobie wyobrażałem. Mój plecach, z którego rankiem byłem niesamowicie dumny, stał się bezużyteczny. Tak jak książki. Byłem – jak to określiła jedna z nauczycielek – zacofany. Nienawidzę jej za to. Nienawidzę wszystkich, którzy zepsuli mi ten dzień. Jedyne na co mam ochotę to zamknięcie się w pokoju.

PIĄTEK, 7 LISTOPADA

Harry bardzo mi pomagał z przyzwyczajeniem się do atmosfery panującej wśród młodzieży. Pierwszy raz zobaczyłem Liama. Był taki chudy, wysoki i podekscytowany. Kiedy mnie przytulił, miałem wrażenie, że nie puści.

Nie wierzyłem Harry’emu, kiedy mówił, że Liam i Zayn są razem, póki sam nie zobaczyłem. Na jednej z przerw Zayn objął Liama od tyłu i pocałował w policzek. I choć był to najpiękniejszy widok na świecie, zabolało mnie serce. Zdałem sobie sprawę z tego, że znów oddalam się od Harry’ego.

W czwartek rano słyszałem jak chodzi po piętrze i otwiera wszystkie drzwi. Było bardzo wcześnie. Kiedy kroki były głośniejsze i nagle ucichły, domyśliłem się, że Harry stoi przed moimi drzwiami. Zawołałem go.

- Harry?

Drzwi uchyliły się lekko. Kazałem mu podejść do łóżka.

- Co się stało? – zapytałem.

- Ja… Nie wiem. Bałem się, że znów cię nie ma.

- Dlaczego nie sprawdziłeś najpierw tutaj?

- Ponieważ… - Wydawał się nie chcieć odpowiedzieć, ale zebrał się na to. – Miałem wrażenie, że to wszystko okaże się snem. I… znów cię nie będzie.

Harry miał łzy w oczach, a ja nie potrafiłem go przytulić. Byłem zły, że mógł tak pomyśleć. W końcu byłem tu i teraz, po tak długim wyczekiwaniu. Sam doprowadziłem do tego, że jestem wolny, mogę znów próbować być  n o r m a l n y m i zapominać o przeszłości. Kiedy powiedziałem to Danie, ucieszyła się.

- Jestem z ciebie dumna. – Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak czekałem, by ktoś to powiedział. – Robisz naprawdę duże postępy.

- Dziękuję, Dan.

- Będę zmuszona powiedzieć, że nasze spotkania dobiegają końca, Louis. Będzie mi ciebie brakowało.

Nie rozumiałem. Czas nie mógł lecieć tak szybko.

- Już?

- Już – przytaknęła. – Spotkamy się jeszcze dwa razy w tym tygodniu po szkole. Co ty na to?

Zanim odpowiedziałem, zdołałem się uśmiechnąć. I to była naprawdę dobra rzecz.

- Nie mogę się doczekać.

Któregoś dnia Niall wpadł do mnie i Harry’ego. Powiedział tylko, że ma zamiar nas gdzieś zabrać, a ponieważ Harry bardzo mu ufał, ja też postanowiłem to zrobić. Wsiedliśmy do jego śmiesznego samochodu i pojechaliśmy za miasto na wzgórza, gdzie na jednym rosło drzewo mojego taty. Tylko że miejsce, w którym Niall zaparkował swój samochód było bardzo oddalone od tego, które znałem. Wyszliśmy na naprawdę dużą górę i okazało się, że Zayn i Liam już tam na nas czekali. Rozłożyli czerwony koc, a ja usiadłem na nim i gładząc rękami, pozwalałem, by kilka łez spłynęło po moich policzkach. Naprawdę nienawidziłem siebie za bycie taką beksą.

- Dobrze się czujesz? – zapytał Liam.

- Tak, tylko ten koc... pamiętam go jeszcze z dzieciństwa… miałeś takich kilka.

- Jeden posłużył nam za sanki, prawda? – zaśmiał się Harry, a ja uniosłem na niego wzrok. To był jeden z nielicznych razów, gdy Harry szczerze się śmiał.

Potem rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, a gdy zachodziło słońce, stanęliśmy na szczycie wzgórza i krzyczeliśmy nad przepaścią. To był jeden z niewielu momentów, w których mogłem poczuć się częścią tego świata.

Zaczęło się ściemniać, a Niall wraz z Zaynem rozłożyli naprawdę duży namiot. Puściliśmy muzykę z radia w samochodzie, a Liam nucił pod nosem, leżąc na kolanach Zayna, który co chwilę obdarowywał go pocałunkami. Obserwując ich, zastanawiałem się, kiedy nadejdzie mój czas, o którym mówił Harry. Kiedy będę gotowy?

- Jestem zmęczony – oznajmił Niall.

To chyba był jakiś ustalony wcześniej sygnał, bo wszyscy zaczęli się zbierać do namiotu, z wyjątkiem Harry’ego. Kiedy dostrzegłem jego brak, spojrzałem za siebie i zobaczyłem go, siedzącego tam, gdzie wcześniej krzyczeliśmy i skubiącego trawę. Podszedłem tak po prostu i usiadłem obok. Spojrzałem na czysty horyzont, rozciągający się przed nami i mający swoje odbicie w zniewalających oczach Harry’ego.

Przez tamten wieczór nie mówiliśmy za wiele.

- O czym myślisz, Harry?

- Trochę o mamie i Robinie, trochę o tobie i trochę o nas.

Jego głos nie był taki jak zwykle. Brzmiał raczej łamliwie.

- O nas? – zapytałem.

Usiadł bliżej, a zanim odpowiedział, miałem wrażenie, że mijają tysiące lat. Stykaliśmy się ramionami, przesyłając sobie nawzajem dreszcze. Było to tak śmieszne uczucie, że zachichotałem, a Harry spojrzał na mnie i zdecydował się odpowiedzieć:

- Tak. To przez Liama i Zayna.

- Och – westchnąłem. – Ja też myślałem o nas.

- I co?

- Nie wiem. Po prostu myślałem. Nad niczym poważnym.

Cisza.

- Boję się, Louis – wyznał Harry, przełykając łzy. – Naprawdę się boję.

- Czego?

- Nie ważne.

- Powiedz mi.

Harry patrzył w horyzont, a w jego oczach mieniły się łzy. Wtedy wyobrażałem sobie, że to tylko kryształki i Harry wcale nie płacze. Nie mógłbym tego znieść.

- Boję się ciebie stracić. Nie mogę na to pozwolić – mówił. – Więc może lepiej będzie, jeśli przestaniemy się do siebie zbliżać.

- Harry, ja…

- Pewnego dnia znajdziesz kogoś, kogo pokochasz. I ja też – powiedział.

W tamtej chwili poczułem ogromną gulę w moim gardle. Chciałem zaprzeczyć; powiedzieć, że już znalazłem kogoś kogo kocham, ale nie potrafiłem. Harry zacisnął powieki i po prostu zaczął płakać.

- Dlaczego to robisz? – Byłem zdumiony brzmieniem swojego głosu. – Myślałem, że mnie kochasz.

- Bo kocham, ale… to nie powinno tak wyglądać. Jesteśmy jak bracia; wychowaliśmy się razem, mieszkamy razem.

- Ale nie jesteśmy braćmi! Harry, proszę. Powiedziałeś, że dasz mi czas.

- To jest ten czas, Lou. Nie rozumiesz?

- Wytłumacz mi!

Wziął głęboki oddech, powstrzymując płacz.

- Nie będzie więcej pocałunków, wspólnych nocy i zbyt śmiałych gestów, jasne? To jest ten czas, który ci daję.

- Dlaczego? Przecież nie o to nam chodziło.

- To wszystko, to dla mnie za dużo. Najpierw cię nie było, potem się pojawiasz. I jesteś taki kruchy i słaby.

- Harry, nie gadaj głupot – próbowałem.

- Za bardzo będę przypominał ci o przeszłości – rzekł i wstał, ocierając oczy.

- Co? Jak?

- Bądźmy szczerzy. To przeze mnie zostałeś porwany, a ja nie mogę się z tym pogodzić. Naprawdę nie rozumiesz? To wszystko moja wina.

Nie pozwalając mi nic powiedzieć, zniknął w namiocie, a ja zostałem tam na zewnątrz, płacząc jeszcze przez długie godziny. Tak bardzo chciałem mu powiedzieć, że to dla niego się nie poddałem i dla niego uciekłem Tamtego dnia.

ŚRODA, 8 LISTOPADA

Nie chcę myśleć o Harry’m. Nienawidzę go, nienawidzę, nienawidzę. Wcale nie żałuję, że to napisałem.

SOBOTA, 11 LISTOPADA

Nie byłem w szkole do końca tygodnia. Powiedziałem mamie, że źle się czuję. Ciągle przychodziła do mojego pokoju i pytała czy czegoś potrzebuje, ale w końcu nakrzyczałem na nią i powiedziałem, że chcę być sam. Teraz trochę tego żałuję, bo bardzo się stara i jest dla mnie naprawdę kochana. Ale teraz nie potrafię się uśmiechnąć.

NIEDZIELA, 12 LISTOPADA

Anne zmusiła mnie bym zszedł na kolację. Nie mogłem patrzeć nikomu w oczy. Harry siedział naprzeciwko mnie, a kiedy zjadł, wyszedł bez słowa z domu. Wyobraziłem sobie, że potrąca go samochód, a potem Harry ląduje w szpitalu. Zamknąłem oczy, by usunąć ten obraz, ale tuż po nim przyszedł jeszcze gorszy. Przez chwilę dało się słyszeć krzyki i odgłosy uderzania czymś o skórę. Odechciało mi się jeść, więc powiedziałem mamie i Anne, że pójdę już do siebie.

- Na pewno wszystko w porządku, Louis?

Przytaknąłem słabo. Chciałem po prostu być sam.

Kiedy wszedłem do łazienki, zwymiotowałem, ale nie poczułem ulgi. Usiadłem na zimnych kafelkach i próbowałem się uspokoić. Potem przypomniały mi się gazety, których miałem poszukać, a jedyne miejsce w domu, jakie mogło je posiadać, to pracowania mamy. Zakradłem się tam i od razu podszedłem do wysokiej szafki. Wszystko było starannie poukładane i posegregowane; aż żal było burzyć ten porządek.

Tylko że w tamtej chwili nic się nie liczyło, a ja czułem się tak, jakbym wyszedł z ciała. Dosięgłem białego pudła z napisem Missing, a kiedy próbowałem je ściągnąć, zawartość spadła mi na głowę. Spojrzałem na porozrzucane gazety. Większość była powycinana i pomięta, ale wśród nich dostrzegłem to, czego szukałem.

Wracając się do łazienki, padłem na zimne kafelki i zapłakałem głośno nad swoim zdjęciem i napisem: Zaginął piętnastoletni chłopiec, Louis Tomlinson! Cechy charakterystyczne: czerwone spodnie. Jeśli ktoś go widział, prosimy zgłosić się na policję. Rozpaczają mama, ciocia i przyjaciel.

W tamtej chwili poczułem, że gdyby nie to wszystko, ja i Harry nigdy nie bylibyśmy tak daleko jak teraz. Tak bardzo pragnąłem zniknąć; umrzeć, że niemal histerycznie wygrzebałem z szuflady maszynkę do golenia i zacząłem bez opamiętania kaleczyć swoje nadgarstki ostrzem.

Zanim krew zdążyła ubrudzić większą część moich ubrań, mama wpadła do łazienki i z przeraźliwym krzykiem padła obok mnie.

Nienawidzę siebie za to, co zrobiłem. Teraz wrócę do Bethlem Royal Hospital, nawet gdybym nie wiem jak bardzo obiecywał, że to już nigdy więcej się nie powtórzy. Jestem taki pochrzaniony.